Dehlizin Sevimsizliği

Önce bir sessizlik...Dururum.Yavaşlarım.Telaşlı, adım atarım.Kapıyı az biraz aralayıp içeriyi bir gözledikten sonra korkulacak fazla bir şey olmadığını görürüm.Sağ taraftaki lavobanın üstünde bir buğu camlı ayna, onun tam karşısında örümceklerin sinekleri çiğ çiğ avladıkları ağları, tavanın sökülmüş boyası, bir kanalizasyon kadar iğrenç bir koku...Bu kasvetli eve her girişimde burayı görünce aklıma lağımda yaşayan bir fare geliyor, ne var ki bu fare gidip can havliyle peynir alıyor, kapanlardan kaçıyor, kovalamalar yaşıyor, bir de azılı düşmanı kedilerin hain pençeleri arasında evinin küçük deliğinden geçerek nefes nefese kalıyor. \Bugün açmıyım?Bir kediden, kapandan, yerden yükseğe çıkmış bir kadının çığlıklarından, peynirimi ağzımdan alan başka bir fareden, tuzaklardan...Evet, aç olabilirim...\ diye birde hasar tespit çalışması yapıyor.İşte, hayatı bu farenin...Üzüntüden başka yüzünde görülen sima yok.O herkese bu kadar yakınken aslında herkesten uzakta...Bir ailesi var, evet, bir ailesi...Bir anne, baba ve kardeşler! Belki de tanımıyor onların; sevgisini, şefkatini, merhametini ve belki de aslında bilemiyor bunların ne demek olduğunu.Bir tulumun içine yatar, baş ucundaki kitabın sayfalarını çevirirken kafasında yarın sokakta yaşayacağı korkular geçer, ellerini başının altına koyarak bir tarafa çevirir yüzünü, bitap düşen gözleri, ayakları aslına bakarsan tüm azalarını rahat bir huzura kavuşturur bir kaç saat.Mışıl mışıl uyur.O kimdir?Kimdir bu lağımda yaşayan insan?O dehliz çukurların en küçüğünde, en darında yaşayan bir fare...Evet, lağım faresi